Wszystko, czego potrzebuję, to Ty

[ Nickelback - Saving Me ]

Z gorzkim uśmiechem na ustach brunet przypatruje się jak dziewczyna stawia na stole zastawę dla dwóch osób. Opiera się plecami o oparcie krzesła i przymrużając powieki napawa się zapachem dochodzącym z kuchni – potrawka z kurczaka, jego ulubiona. Tak dawno nie czuł w ustach tego smaku potrawy, który potrafiła wydobyć tylko Blanka. Ona sama tak bardzo zmieniła się od ich ostatniego spotkania. Kosmyki długich brązowych loków zastąpiła krótką fryzurą do ramion, jej kości policzkowe wyostrzyły się, a oczy straciły swój piękny blask. Nie uśmiecha się tak dawniej, jej sylwetka zdaje się być jeszcze wątlejsza i bardziej krucha niż przedtem.
Stawiając na stole półmisek z parującym jedzeniem dziewczyna zajmuje miejsce naprzeciwko niego. Nakłada sobie niewielką porcję potrawki i nalewa wina do dwóch wysokich kieliszków. W tle leci ich piosenka – ta sama przy której po raz pierwszy się pocałowali.
Upijając łyk alkoholu Blanka uśmiecha się delikatnie pod nosem.
- Nasza piosenka. Pamiętam jak wtedy poprosiłeś mnie do tańca, a ja uznałam cię za wariata. Broniłam się, ale w końcu udało ci się mnie namówić. Tańczyliśmy, byliśmy tak blisko sobie i wtedy po raz pierwszy mnie pocałowałeś, a ja poczułam te motyle w brzuchu. – wzdychając cicho brunetka odstawia na blat stołu kieliszek z winem – Pokochałam cię, a potem wszystko tak szybko się potoczyło. Planowaliśmy ślub, chcieliśmy mieć dzieci i być ze sobą do końca życia, dopóki śmierć nas nie rozłączy. – po jej bladych policzkach powoli toczą się pierwsze kropelki słonej cieczy – Tak bardzo mi ciebie brakuje, Michał.
Milczał. Wiedział, że i tak nie usłyszy jego słów. Podobno dusze po śmierci zostają na ziemi jeśli mają jakieś niedokończone sprawy. On miał jedną – nie mógł zostawić Blanki. Od czterech lat towarzyszył jej w dzień i w noc, opiekował się nią, ochraniał swymi niewidzialnymi ramionami przed całym złem świata, ale nie mógł sprawić by przestała cierpieć. Widział jak po jego pogrzebie stała na tym przeklętym dachu, jak płakała, jak bardzo chciała wtedy umrzeć i nie był w stanie jej przed tym powstrzymać. Krzyczał, prosił, groził, łapał za dłonie, ale ona i tak go nie czuła. Gdyby wtedy nie pojawił się Kuba… nawet nie chciał myśleć co mogłoby się stać.
- Dlaczego nie ma ciebie ze mną, przecież cię kocham.
Wstaje z miejsca i podchodzi do niej. Jego dłoń ostrożnie głaszcze mokry od łez policzek. Gdyby tylko mogła poczuć jego obecność. Myślał, że przez te wszystkie lata zdołała już pogodzić się z jego śmiercią, ale dzisiejszy dzień utwierdził go w przekonaniu, że nie może jeszcze odejść. Gdyby żył dziś obchodziliby piątą rocznice swojego związku. Być może byliby już małżeństwem, mieszkali w innym mieście i toczyli normalne życie, jednak los nie był dla nich łaskawy.
Moja Królewna.
Nikt, nawet Novotny, nie wie w jak koszmarnym stanie psychicznym znajduje się brunetka. Tylko on widzi jak podczas bezsennych nocy płacze w poduszkę, jak oglądając zdjęcia obwinia siebie o jego śmierć i jak mocno za nim tęskni. Zamknęta w kokonie własnego bólu i smutku nie pozwalała nikomu się do siebie zbliżyć.
W pośpiechu wstając dziewczyna zostawia nietknięty nawet posiłek i biegnie do swojej sypialni. Rzuca się na łóżko i przyciągając kolana do brody przegryza wargi, aby stłamsić szloch. Łzy non stop wypływają spod jej zmęczonych powiek, skutecznie zamazując widziany obraz.
Biegnie za nią. Spoglądając na jej smutne oblicze przeklina swój parszywy los. Powinien żyć… dla niej.
Przepraszam, skarbie.
Kładzie się obok niej i zamyka jej drobne ciało w szczelnym uścisku swych ramion. Jego wargi co chwila składają delikatne muśnięcia na jej włosach… a ona leży,  w wielkim łożu, nieświadoma jego obecności…

***

No i jestem. Mam nadzieję, że udało mi się Was chociaż trochę zaciekawić, a te przejścia z narracji Michała do tego co dzieje się z Blanką nie są dla Was zbyt kłopotliwe. W tym opowiadaniu nie będzie narracji w pierwszej osobie, jedynym i głównym narratorem będzie Michał. A dlaczego Marcin jako jeden z głównych bohaterów? Bo go lubię, jakkolwiek dziwnie by to zabrzmiało to zaraz po Michale i Kadziu właśnie Marcin należy do moich ulubionych postaci polskiego volley’a. No cóż to co teraz kolejny egzamin, a z Wami zobaczę się już nie długo. Pozdrawiam