Już nigdy nie powiesz mi jak bardzo kochałeś mnie

[ Edyta Bartosiewicz - Ostatni ]

Brunet uśmiecha się lekko widząc jak para małych, zielonych oczek z zaciekawieniem zerka na niego z monitora służbowego laptopa Blanki. Stojąc za nią mężczyzna delikatnie opiera swoje dłonie na jej ramionach i przysłuchuje się rozmowie jaką dziewczyna prowadzi z Jakubem przez internetowy komunikator. Gdyby nie wyraźnie zarysowujące się na  skroniach Novotnego zakola można byłoby stwierdzić, że nic nie zmienił się przez te wszystkie lata. Te same ciemne tęczówki, ten sam łobuzerski uśmiech i łamana polszczyzna, która nadal nie uległa poprawie. Na kolonach atakujący trzymał swoją małą kopie – trzyletniego synka.
- No Michaś pomachaj dla ciotki. – śmiejąc się Kuba ostrożnie muska swoimi wargami główkę chłopca
Malec posłusznie spełnia prośbę ojca, jednak jego wzrok nadal utkwiony jest w postać Michała. Kiedyś Bąkiewicz przeczytał, że dzieci są w stanie dostrzec błąkające się duszę, a z niektórymi nawet się komunikować. Dorośli, bagatelizując sprawę uważali takich „towarzyszy” za wymyślonych przyjaciół, z których ich pociechy w końcu wyrosną. Siatkarz  też kiedyś myślał podobnie… dopóki nie umarł.
- No jak pięknie. Jaki ty już duży jesteś, szkrabie.
- Rośnie jak na drożdżach i je tyle co tata, jak tak dalej pójdzie to niedługo będzie nam go łatwiej ubrać niż wyżywić. A ty jak się czujesz, Mała?
- Cholernie za wami tęsknie, wiesz? Raptem dwa tygodnie jesteście w tym przeklętym Gdańsku, a mi się zdaje, że minęły wieki.
- Kiedy Trefl będzie grał z Skrą przyjedziemy do Bełchatowa całą rodziną. Też się za tobą stęskniliśmy, zwłaszcza Misiek.
Brunetka uśmiechnęła się delikatnie pod nosem, a następnie delikatnie muskając swoimi wargami dłoń posłyła chłopczykowi całusa w powietrzu.
- A ty znowu w pracy. – Jakub z dezaprobatą kręci głową – Blanka czy ty w ogóle sypiasz, bo jak patrzę na te twoje wory pod oczami to wątpię.
- Zaraz będę się zbierała do domu, musiałam załatwić papierkową robotę.
- Jasne. – nie wierzy jej, i słusznie
Dziewczyna lekko wzrusza ramionami. Nie tak miała wyglądać jej przyszłość. Zawsze chciała zostać świetną fizjoterapeutką, a skończyła jako sekretarka w firmie swojego znajomego. Zamiast leczniczym masażem zajmowała się teraz masą papierkowej roboty i praktycznie codziennie zostawała po godzinach. Po śmierci Michała szybko zerwała kontakt z „ich światem” – nie chciała pracować dalej w sztabie bełchatowskiej drużyny, wiedząc dobrze, że wspomnienia związane z Bąkiewiczem byłby zbyt bolesne. Z początku dorabiała jako kelnerka, potem jednak dostała propozycję od swojego dawnego znajomego i w taki sposób wylądowała w niewielkiej firmie przewozowej.
- Blanka, martwię się o ciebie.
- Nie musisz, jestem już dużą dziewczynką, Kubuś. – brunetka wymusza na sobie uśmiech – Powinieneś się raczej martwić o swoich podopiecznych, panie trenerze.
Czech wzdycha głośno. Jego życie wygląda zupełnie inaczej niż dawniej. Ustatkował się - jest szczęśliwym mężem i ojcem. W minionym sezoniedefinitywnie zakończył karierę jako zawodnik i przyjął  propozycje gdańskiego klubu, w którym miał zająć miejsce pierwszego szkoleniowca. Nowa rola wymagała od całej jego rodziny ogromnego poświęcenia – razem z Olgą i Michałkiem przenieśli się do Gdańska, aby Jakub mógł dalej zajmować się swoją wielką pasją – siatkówką.
- Uważaj na siebie, dobrze?
- Poradzę sobie.
- I dzwoń częściej.
Dziewczyna przytakuje i macha im na do widzenia po czym szybko zamyka laptopa. Próbując opanować drżenie ciała bierze kilka głębokich wdechów i przymyka powieki. Michał doskonale wie, że w tym momencie Blanka nie pragnie o niczego innego jak tylko zatonięcia w bezpiecznym uścisku ramion Novotnego. Tęskni za przyjacielem niemal tak samo mocno jak za nim. Po jego śmierci to właśnie Jakub zajął się nią nie pozwalając, aby znów wpadła na jakiś durny pomysł. Ale teraz Kuba był w mieście oddalonym od Bełchatowa o setki kilometrów, a ona została tu całkiem sama… bezbronna… stęskniona…

… idzie za nią krok w krok, a mijający ją przechodnie nie zdają sobie sprawy z jego obecności. Za niektórymi z nich również podążają inne duszę, ale akurat one nie są obiektem zainteresowania Michała. On ma już swoją misję – musi mieć oko na kobietę, którą kocha. To zadziwiające, że czasem człowiek kocha tak mocno, że nawet śmierć nie jest w stanie zniszczyć uczucia jakim darzy on drugą osobę. Bąkiewicz już na wieczność ma być oddany tylko jednej kobiecie, a z kolei w jej sercu zawsze będzie specjalne miejsce zarezerwowane tylko i wyłącznie dla niego. Kiedyś się wreszcie spotkają, ale jeszcze nie teraz… ona ma całe życie do przeżycia.
Brunetka zwalnia szukając w swojej torebce kluczy do mieszkania. Spuszcza wzrok i idzie dalej mając nadzieję, ze nie potrąci żadnego przechodnia. Nie mija jednak kilka sekund, a jej wątłe ciało wpada na wysokiego, barczystego mężczyznę.
- Przepraszam. – odpowiadają jednocześnie i spoglądają na siebie
Widząc starego znajomego Michał mimowolnie się uśmiecha.
- Blanka? Cześć.
- Marcin?
Bąkiewicz ma wrażenie, że dla Magneto czas się zatrzymał. Nadal wygląda tak samo jak w wieku dwudziestu siedmiu lat, chociaż już dawno jest po trzydziestce. Jego tęczówki wciąż mają stalowy odcień, a krótka broda szczelnie pokrywa większość powierzchni jego gładkiej twarzy.
- Co ty tu robisz? Myślałam, że jesteś we Włoszech. – dziewczyna wspina się na palce i ostrożnie muska zarośnięty policzek siatkarza
- Wróciłem na stare śmieci i od następnego sezonu gram znów w Skrze.
- To świetnie. Oboje z Hania przeprowadziliście się z powrotem do Bełchatowa, tak?
Możdżonek momentalnie poważnieje. Prostuje się i odwracając twarz w drugą stronę próbuje nadać swojemu głosowi obojętny ton.
- Nie jesteśmy już razem. Rozstaliśmy się kilka tygodni temu.
- Przepraszam, nie wiedziałam.
Mężczyzna  uśmiechając się gorzko znów przenosi wzrok na drobną sylwetkę dziewczyny. Jego czujne spojrzenie ją peszy. Zmieszana spuszcza głowę i mamrocząc pod nosem jakąś kiepską wymówkę odchodzi.
Michał idzie jej śladem jednak w pewnym momencie ogląda się za siebie. Marcin nadal stoi w tym samym miejscu i odprowadza brunetkę wzrokiem. Dopiero po kilku dłuższych sekundach zaczyna podążać wcześniej obraną przez siebie drogą…

***

No i jestem. Początki bywają trudne, bywają nieciekawe, szczególnie kiedy ma się pięć kolokwium w przeciągu niespełna tygodnia. Ale jak ja dam radę z zaliczeniami, tak mam nadzieje, że w podobnym stopniu poradzę sobie z tym niedługim opowiadaniem. Ale powiem Wam, że oczywiście ( jak zresztą zawsze ) chcę już pisać samą końcówkę. Ale do tego czasu jeszcze kilka odcinków. Mała pomyłka z bohaterami już została naprawiona i teraz w zakładce „ Obsada” widnieją aktorzy drugiej serii. Rozpisałam się po raz kolejny, a powinnam była się uczyć. Pozdrawiam i do następnego.