W innym życiu byłabym Twoją dziewczyną

[ Katy Perry - The One That Got Away ]

Wielkie, tekturowe pudło stojące na samym środku salonu ogranicza swobodne ruchy brunetki do minimum. Ubrana w obszerny, siwy sweter dziewczyna krząta się pomieszczeniu jak w jakimś amoku. Co chwila pociągając nosem Blanka uśmiecha się niepewnie dotykając ramek z ich wspólnymi zdjęciami.
Królewno.
Michał nie ma pojęcia co takiego planuje ukochana. Do kiedy był z nią Jakub Bąkiewicz był pewny, że nic jej nie grozi, jednak kiedy dzisiejszego ranka Novotny wrócił z powrotem do Gdańska, brunetka zaczęła się dziwnie zachowywać. Mężczyzna obawia się, że pozbawiona opieki dziewczyna może po raz kolejny próbować skończyć to co zaczęła. Gdyby jeszcze był Marcin, ale ten zgodnie z obietnicą przyrzeczoną Czechowi, postanowił zaczekać i dać Blance tyle czasu ile będzie jej potrzebne.
Co się dzieje, Skarbie?
Brunetka, zupełnie nieświadoma obecności ukochanego, mocniej zaciska palce na ich wspólnej fotografii. Bąkiewicz doskonale pamięta kiedy zrobiono im te zdjęcie… zupełnie tak jakby to było wczoraj.

... prowadząc ją za rękę przez rozbawiony tłum Michał co chwila uśmiecha się podejrzanie w jej kierunku.

- Możesz mi powiedzieć co ty znowu szykujesz? – pyta bez ogródek próbując przekrzyczeć głośną muzykę

- Oj nic. – przewracając teatralnie oczami Bąkiewicz mocniej pociąga dziewczynę w stronę jedne z lóż

- Bąkiewicz ja wiem, że ty coś kręcisz, więc lepiej od razu... –

Głośny okrzyk ‘NIESPODZIANKA’ którego sprawcami jest kilkanaście męskich głosów skutecznie zagłusza  wypowiedź brunetki.

- To twoja sprawka! – Blanka wymierza w niego palec – Ja wiedziałam, że coś knujesz, a ty bezczelnie się wypierałeś.

- O nie, nie. – z uśmiechem podnosząc ręce do góry Bąkiewicz spogląda w kierunku kanapy na której siedzą Winiar i Kuba – To oni to zorganizowali, ja miałem cię tylko przyprowadzić.

- A co nie cieszysz się? – Daniel znajdując się tuż obok dziewczyny zamyka jej ciało w swoim silnym uścisku – Mamy sobie pójść.

- Ani mi się ważcie. – śmiejąc się radośnie brunetka mocniej wtulała się w siatkarza – Tak mi was wszystkich brakowało. Nigdy nie sądziłam, że te słowa będą dla mnie takie ważne, ale cholernie się cieszę, że was widzę. – uśmiechając się nerwowo wierchem dłoni Blanka wycieram łzy, która niekontrolowane spływają spod jej powiek

Śmiejąc się radośnie Winiar muska swoimi wargami policzek dziewczyny.

- My też się z tego powodu cieszymy, a teraz moja droga porywam cię do tańca.

- O nie, nie. Sorry stary, ale pierwszy taniec należy do mnie, a wy lepiej zamówicie nam po jakimś piwie czy drinku. – Bąkiewicz delikatnie szturchając przyjaciela w ramie uśmiecha się szeroko w kierunku ukochanej – Pozwolisz?

Bez namysłu ściska jego dłoń. Posyłając w stronę Winiarskiego przepraszające spojrzenie pozwala się prowadzić Michałowi na parkiet. Obejmując jego szyję śmieje się radośnie.

- Uwielbiam cię. -  odwzajemniając gest przyjmujący muska swoimi wargami jej malinowe usta

- Tęsknie za tobą, Michaś. – szepcąc cicho kobieta gładzi dłonią powierzchnie zdjęcia – Tak cholernie brakuje mi ciebie.
Podchodząc bliżej niej mężczyzna opuszkami zimnych palców ostrożnie gładzi jej policzek.
Jestem tu, Królewno.
Jest wściekły. Gdyby tylko przed czterema laty nie wyprzedzał… nie wjechał pod tego tira… teraz żyłby razem z nią… przecież jej to obiecał.

- Zostaniesz dzisiaj ze mną? – szepce mocniej wtulając się w jego bok

- Zostanę dzisiaj, jutro, pojutrze, za tydzień, miesiąc, rok. – śmiejąc się radośnie chłopak odgarnia z jej twarzy niesforny kosmyk włosów – Już zawsze będę przy tobie.

On też tęskni, tak bardzo pragnie ukoić jej ból i sprawić by znów się uśmiechała, a ta piekielna bezsilność tylko go deprymuje. Od czterech lat towarzyszy jej w dzień i w noc, opiekuje się nią, ochrania swymi niewidzialnymi ramionami przed całym złem świata, ale nie może sprawić by przestała cierpieć. To zadziwiające, że czasem człowiek kocha tak mocno, że nawet śmierć nie jest w stanie zniszczyć uczucia jakim darzy się drugą osobę. Bąkiewicz już na wieczność ma być oddany tylko jednej kobiecie, a z kolei w jej sercu zawsze będzie specjalne miejsce zarezerwowane tylko i wyłącznie dla niego. Kiedyś się wreszcie spotkają, ale jeszcze nie teraz… nie w tym życiu.

- Jak to dobrze, ze już jesteś. – muskając swoimi wargami jej odsłonięte czoło mężczyzna uśmiecha się szeroko – Cholernie za tobą tęskniłem.

- No tak, kto tak doszczętnie zabierał ci każdą wolną chwilę kiedy mnie nie było, co? – wspinając się na palce Blanka oplata swymi dłońmi jego szyję – Kto ci w kółko marudził o jakiś głupotach i śmiał się z zawiłych historii twojego życia?

- No właśnie. – po raz kolejny zatraca się w jej magicznym spojrzeniu – Kocham cię Królewno, wiesz?

Może to nie jest odpowiedni moment na takie wyznanie. W końcu nie są sami. Nie mniej jednak nie przeszkadzało im  to.

- Ja ciebie też, Królewiczu. – jej  wargami niepewnie dotykają jego ust

Oddychając płytko brunetka sprawnym gestem zgarnia z komody pozostałe zdjęcia. Dość pokaźną sumę ramek odkłada ostrożnie na kanapę po czym ponownie powraca do mebla. Pewnie otwierając szuflady  wyciąga z nich podkoszulki, swetry i bluzy… wszystkie rzeczy, które w przeciągu trwania ich związku Michał zostawił u niej. Kładąc je obok zdjęć Blanka pozwala, aby łzy powoli toczyły się po jej zaróżowionych policzkach.
Co się dzieje?
Bąkiewicz nie ma pojęcia co takie zamierza zrobić kobieta i ta niewiedza coraz bardziej go deprymuje. Przyglądając się jak brunetka składuje wszystkie jego rzeczy w jednym miejscu obawia się najgorszego.
Królewno?
Siadając na podłodze przy kanapie Blanka niepewnie spogląda na stosik rzeczy, który uzbierała. Drżącymi palcami bierze w dłonie ulubiony sweter Bąkiewicza i rozkładając go przykłada go twarzy. Przymrużając powieki napawa się zapachem perfum, który mimo upływu lat nadal się utrzymuje.
- Nawet nie wiem czy mnie pamiętasz. – szepcąc brunetka staranie składa ubranie po czym delikatnie odkłada je do wielkiego, tekturowego pudła – Ja o tobie nigdy nie zapomnę. Obiecuję.
Dopiero teraz Michał zdaje sobie sprawę co takiego się dzieję. Po tych wszystkich długich miesiącach Blanka wreszcie postanowiła uwolnić się z kokonu, w którym zamknęła się tuż po jego śmierci. Zbierając wszystkie jego rzeczy robi pierwszy krok do nowego życia.
Brawo skarbie!
Wszystkie koszulki, płyty, zdjęcia po kolei zapełniają tekturowe pudło. Wciąż nie spuszczając z niej wzroku Bąkiewicz uśmiecha się delikatnie pod nosem -  dopiął swojego! Jego zadanie powoli dobiega końca, a następny ruch należy już tylko do Blanki i Marcina…

***

Witam. Opóźniona, ale jestem również i tu. Cóż to co wyżej mogłoby być o niebo lepsze – wiem, że marudzę, ale zdaję mi się, że nie oddałam tego co sobie wcześniej zakładałam. Na szczęście już długo nudzić Was nie będę – w przeciągu dwóch najbliższych tygodniu powinna się pojawić ostatnia, dziesiąta już część. Pozdrawiam

WYWIADER