Na głos nie wypowiem, że tęskniłam gdy nie było Cię

[ Ania Dąbrowska – Trudno mi się przyznać ]

Trzymając rękę na jej zimnej dłoni wzrok Bąkiewicza mimowolnie ląduje na pochylonej męskiej sylwetce siedzącej na szpitalnym krześle. Gdyby nie wyraźnie zarysowujące się na  skroniach Novotnego zakola można byłoby stwierdzić, że nic nie zmienił się przez te wszystkie lata. Te same ciemne tęczówki, ten sam łobuzerski uśmiech… jedynie pasemka siwych włosów zdradzają upływ lat. Przecierając dłońmi twarz Czech wzdycha głośno. Obwiniał siebie o tą całą sytuację, Michał o tym wie. Kuba od zawsze traktuje Blankę jak swoją siostrę, troszczy się o nią i opiekuję, a tymczasem teraz, gdy ona tak bardzo potrzebowała jego pomocy był setki kilometrów od niej. Prowadząc spokojne życie na przedmieściach Gdańska łudził się, że kobieta wreszcie nauczyła się żyć bez obecności Bąkiewicza w swoim życiu. Przeświadczony o tym nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo musi być jej z tym wszystkim samej ciężko…. dopóki nie dostał telefonu od Marcina. Dwa krótkie zdania, kilkanaście słów, a jego świat na chwilę zawirował. Już raz ją uratował, teraz we właściwym miejscu i czasie pojawił się Możdżonek, ale co będzie kiedy znowu spróbuje… w końcu może jej się udać.
- Kuba? – jej cichy szept wyrywa Novotnego z natłoku swoim myśli – Co ty tu robisz? Gdzie ja jestem?
Dłoń Jakuba mimowolnie zamyka drobne palce brunetki w swoim pewnym uścisku… zupełnie ignorując „obecność” chłodnych rąk Michała. Zagryzając wargi siatkarz robi kilka kroków w tył i opierając się o ścianę przygląda się dwójce przyjaciół.
- Jesteś w szpitalu, Blanka. Marcin znalazł cię w swoim mieszkaniu i to on wezwał karetkę.
- Ale co ty tu robisz? Mieszasz przecież w Gdańsku. – widząc ile siły brunetka wkłada w każde wypowiedziane słowo Bąkiewicz ma ochotę krzyczeć - A co z Olgą i Michasiem?
- Kiedy Marcin do mnie zadzwonił byłem z chłopakami w Częstochowie. Jutro gramy tam mecz, ale ja musiałem tu przyjechać. Dlaczego to zrobiłaś, Blanka? Myślałem, ze mogę ci zaufać i wyjechać.
Nie patrząc na przyjaciela kobieta instynktownie wyswobadza dłoń z jego ciepłego uścisku. Nie odpowiadając kieruje swój wzrok w sufit, mając nadzieję, że cisza będzie najlepszym rozwiązaniem.
- Dlaczego mi to robisz, Blanka? Nawet nie wiesz jak się poczułem kiedy zadzwonił do mnie Marcin i powiedział, że chciałaś się zabić.
Przygryzając wargi brunetka próbuję powstrzymać kropelki łez, które zdążyły nagromadzić się pod jej powiekami.
- Królewno spójrz na mnie i powiedz dlaczego to zrobiłaś?
Zamykając oczy kobieta pozwala, aby łzy wolno toczyły się po jej policzkach. Nie wie co ma odpowiedzieć. Z jednej strony tak bardzo, chce powiedzieć Jakubowi wszystko co leży jej na sercu, z drugiej jednak obawia się jego reakcji. Nie może zarzucić mu, że zostawił ją w Bełchatowie samą. Przecież on ma swoje życie, żonę, dziecko. Ma dla kogo wstawać każdego ranka i przy kim zasypiać każdej nocy. Nie musi martwić się tym, że spędzi kolejny, samotny wieczór z jakimś tanim romansidłem i kieliszkiem wina w ręce. Nie wie co znaczy stracić swoje serce… pochować człowieka, z którym chciało się spędzić całe swoje życie, z którym układało się plany i marzenia… dla którego było się w stanie zrobić wszystko.
- Przepraszam, Kuba. – tylko na tyle jest ją stać w tym momencie – Tak bardzo cię przepraszam.
- Dlaczego nie chcesz dać sobie pomóc? – wzdychając głośno mężczyzna pochyla się nad nią i wierzchem dłoni delikatnie gładzi jej policzek – Michał umarł ponad cztery lata temu, ale ty żyjesz, Blanka. Nie możesz cały czas się umartwiać na siłę. On by tego nie chciał.
Masz żyć, Królewno.
Otwierając powieki kobieta spogląda na przyjaciela. Jej intensywnie zielone tęczówki wpatrują się w niego. Chce zaprzeczyć, jednak doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że Novotny ma racje.
- Wiem, że Marcin nigdy nie zastąpi ci Michała, ale on naprawdę cię kocha, mała. – uśmiechając się pod nosem Jakub chwyta jej dłoń w swoją i unosząc ją do swojej twarzy delikatnie muska ją wargami – Daj mu szansę. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla mnie ani dla siebie, zrób to dla Michała…

… siadając na jednym z krzeseł ustawionych na szpitalnym korytarzu Bąkiewicz z zaciekawieniem obserwuje swojego dawnego kolegę. Wysoki, ponad dwumetrowy, mężczyzna siedzący na małym, plastikowym krzesełku zbudza zainteresowanie osób, które przechadzają się po holu. Jednak on zupełnie ich nie zauważa. Wpatrując się w drzwi jednej z sal mocno zaciska pięści. Jest na siebie wściekły. Gdyby tylko wcześniej jakoś zareagował, gdyby nie pozwolił jej odejść tak bez słowa być może teraz byliby w zupełnie innym miejscu. Nigdy nie sądził, że będzie w stanie pokochać kogoś innego niż Hanie. Oboje stanowili wręcz idealną parę, a wszyscy wróżyli im świetlaną przyszłość. Życie jednak miało dla nich inny plan i w momencie kiedy Marcin był przekonany, że już nic dobrego go nie czeka spotkał na swojej drodze Blankę. Delikatną, skromną i piękną brunetkę, która z miejsca podbiła jego serce. Kocha ją, naprawdę ją kocha.
Tak samo mocno jak ja.
Kiedy drzwi do sali otwierają się i w progu pojawia się Jakub, Możdżonek momentalnie wstaje z miejsca. Podchodząc bliżej mężczyzny przeszywa go swoim stalowym wzrokiem.
- I co z nią?
- Wszystko już w porządku. Jak na razie śpi. Lekarz kazał jej jak najwięcej odpoczywać.
- Całe szczęście. – uśmiechając się niepewnie środkowy bierze głęboki wdech – Ale rozmawiałeś z nią chociaż przez chwile?
Novotny delikatnie kiwa głową.
- Myślę, że ją to wszystko przerosło, ale daj jej czas, Marcin. W końcu sama zrozumie.
Wzdychając głośno Marcin chowa dłonie w kieszeniach spodni. Przez chwilę rozmawiając z Jakubem mężczyzna co jakiś czas przelotnie zerka na drzwi prowadzące do sali, w której leży Blanka. Bąkiewicz wie, że siatkarz walczy z pokusą wejścia do pomieszczenia i zamknięcia drobnego ciała kobiety w swoim silnym uścisku.
Brawo, Bąku.
Michał już nic więcej nie może dla nich zrobić. Jego zadanie kończy się jedynie na biernym obserwowaniu, a tymczasem brunetka potrzebuje prawdziwego mężczyzny, który na co dzień będzie dla niej oparciem. Chociaż kiedyś nawet by o tym nie pomyślał, to teraz dostrzega podobieństwo pomiędzy brunetką a Możdżonkiem. Oboje przeżywają swój wewnętrzny dramat i zamykając się w kokonie własnych przeżyć nie chcą dopuścić do siebie nikogo. Ona potrzebuje ciepła i miłości, on zrozumienia i szczerości. Pasują do siebie idealnie. Chociaż Bąkiewiczowi trudno się głośno do tego przyznać, to właśnie Marcin jest tą osobą, której od zawsze potrzebowała Blanka.
- Kiedy ją zobaczyłem jak tam leżała to świat mi zawirował. Ja nie mogę jej stracić, Kuba. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak bardzo mi na niej zależy.
Czech uśmiechając się pod nosem przyjacielsko poklepuje kolegę po ramieniu.
- Mi też na niej zależy, ale teraz dajmy jej odpocząć. W sumie myślałem, że może będę mógł się zatrzymać się u ciebie na te kilka dni, dopóki Blanka nie wyjdzie ze szpitala?
- Nie ma najmniejszego problemu.
Kierując się w stronę wyjścia Możdżonek po raz ostatni spogląda na sale w której leży brunetka. Gdyby tylko mogła wiedzieć jak bardzo ją kocha…

***

No to witam również i tu. Z rezultatem takim, a nie innym. Zostały nam jeszcze dwa odcinku i historia Blanki i Marcina dobiegnie końca. A jak to się skończy? Przekonacie się w swoim czasie. Pozdrawiam, Wasza Tea.

WYWIADER