Chcę, byś zauważyła kiedy mnie zabraknie

[ Radiohead – Creep ]

Nonszalancko siedząc na krześle z łobuzerskim uśmiechem przygląda się jak jego dawny kolega próbuje ugotować sobie obiad. Dosypując kolejne przyprawy do niewielkiego garnuszka Możdżonek co jakiś czas drewnianą łyżką miesza całą potrawę. W zaciszu swojego bełchatowskiego gniazdka środkowy nie ma  pojęcia, że jest obserwowany. Jakkolwiek dziwnie to brzmi to właśnie możliwość podglądania innych stanowiła jedynym pozytyw sytuacji w jakiej obecnie znajduje się Michał. W końcu tylko w ten sposób może być blisko kobiety, którą kocha, może głaskać kosmyki jej gęstych, kasztanowych włosów w momencie gdy dziewczyna kładzie się do łóżka, może dotykać jedwabnej skóry na jej bladym policzku kiedy płacze i szeptać do ucha słowa, które tak bardzo pragnie usłyszeć: „ Jestem przy tobie, królewno”. Gdyby jeszcze tylko mógł zabrałby od niej cały smutek i cierpienie, ale w tej kwestii jest tak cholernie bezradny.
- Pieprzony Pascal! – Marcin zgarniając z gazu naczynie z parującym jedzeniem wrzuca je do zlewu pełnego brudnych naczyń – Miało być proste, szybkie i smaczne, a jest piekielnie trudne, czasochłonne i niejadalne.
Bąkiewicz śmieje się widząc jak zażenowany Możdżonek leniwie opada na niewielką kanapę stojącą w salonie. Podchodzi do niego i dopiero teraz zauważa mały, błyszczący przedmiot leżący na drewnianym blacie stolika. Marcin biorąc błyskotkę w swoje wielkie, silne dłonie ostrożnie obraca nią pomiędzy palcami.
Bransoletka Blanki.
Dostała ją od niego na imieniny. Delikatny srebrny łańcuszek na którym znajdowało się kilka małych ciemnozielonych kamieni z miejsca spodobał się brunetce i od tamtej pory nie rozstawała się z nim ani na minutę. Dzisiejszego ranka młoda kobieta rzeczywiście  nie mogła znaleźć swojej biżuterii, jednak nawet przez myśl Bąkiewiczowi nie przeszło, że zguba znajdzie się tak szybko. Zapewne podczas ich zderzenia na jednej z bełchatowskich ulic bransoletka musiała zsunąć się Blance z przegubu, a Możdzi widząc ją wziął ze sobą z zamiarem oddania przy najbliższej okazji.
Długie, smukłe palce siatkarza ostrożnie dotykają maleńkich kamyczków na biżuterii. Dopiero teraz Michał zauważa gorzki uśmiech na twarzy kolegi. Wydarzenia ostatnich tygodniu musiały dać mu nieźle w kość i chociaż Możdżonek nie ukazywał tego publicznie to pod maską powagi i spokoju ukrywał rozbite na milion drobnych kawałeczków serce. Z Hanią znał się tyle lat, planował z nią wspólną przyszłość, a ona na miesiąc przed ślubem przyszła do niego z wiadomością, że jest w ciąży, a Marcin nie jest ojcem dziecka. Więcej nie chciał wiedzieć. Na szczęście liga włoska właśnie dobiegała końca, więc niespełna tydzień później środkowy był już w Polsce... sam, bez kobiety, która podobno tak bardzo go kochała.
- Co mam z tym zrobić? – Marcin wzdycha głośno wygodniej opadając w miękkich poduszkach sofy
Znajdź Blankę!
Bąkiewicz wie, że jego żądanie nie jest takie łatwe do realizacji jak mogłoby się wydawać. Od jego śmierci dziewczyna skrzętnie zamyka się przed jakimkolwiek kontaktem z ludźmi, którzy mogliby przypominać jej o nim. Złożyła wymówienie w pracy, zmieniła numer telefonu, przeprowadziła się do innego mieszkania – wszystko po to, aby ukoić ból po jego stracie. Jednak mimo największych chęci wciąż tak mocno czuje jego brak. On też tęskni, tak bardzo pragnie ukoić jej ból i sprawić by znów się uśmiechała, a ta piekielna bezsilność tylko go deprymuje. Za życia tyle razy czytał, że po śmierci człowiek nie czuje nic oprócz błogiego spokoju, a tymczasem on cierpi widząc jak kobieta, którą kocha wypłakuje hektolitry łez  podczas kolejnych bezsennych nocy.
Marcin, pomóż jej.
On już nie może nic dla niej zrobić. Jego zadanie kończy się jedynie na biernym obserwowaniu, a Blanka potrzebuje prawdziwego mężczyzny, który na co dzień będzie dla niej oparciem. Chociaż kiedyś nawet by o tym nie pomyślał, to teraz dostrzega podobieństwo pomiędzy brunetką a Możdżonkiem. Oboje przeżywają swój wewnętrzny dramat i zamykając się w kokonie własnych przeżyć nie chcą dopuścić do siebie nikogo. Ona potrzebuje ciepła i miłości, on zrozumienia i szczerości. Pasują do siebie i muszą sobie to wreszcie uświadomić.
Zrób coś!
Ambiwalencja Marcina zaczyna go irytować. Stoi tuż przy nim i ma ochotę na niego nawrzeszczeć, ale doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że mężczyzna nie usłyszy żadnego słowa. Chowając dłonie w kieszenie spodni Bąkiewicz z dezaprobatą kręci głową i już ma zamiar odejść kiedy dostrzega jak Możdżonek sięga dłonią po komórkę. Zaciekawiony zerka przez jego ramie i widząc jak wybiera numer Pauliny Wlazły mimowolnie się uśmiecha. Zupełnie nieświadomy jego obecności siatkarz postępuje zupełnie tak jak mu kazał – zaczyna coś robić.
- Cześć Paulina, z tej strony Marcin. Słuchaj tak się zastanawiałem, masz może jakiekolwiek namiary na Blankę…

Widząc niezdecydowanie kolegi Bąkiewicz teatralnie przewraca oczami. Ponad dwumetrowy, rosły mężczyzna, który niejednokrotnie musiał stawać oko w oko z ogromnymi życiowymi przeszkodami, teraz bał się wejść do niewielkiej firmy przewozowej w której pracowała Blanka.
No Możdżon, bądź chłop a nie baba!
On nigdy nie miał problemów z kobietami, a gdyby był taki jak Marcin w tym momencie to zapewne nigdy nie przeżyłby tak wspaniałych chwil u boku kobiety, którą pokochał całym swoim sercem i duszą. Ich wspólne życie wprawdzie nie trwało długo, ale Michał nigdy nie żałował spędzonego razem czasu.
Możdżonek bierze głęboki oddech po czym mocniej zaciskając w dłoniach srebrną bransoletkę niepewnie popycha drzwi prowadzące do wnętrza firmy. Jego mozolne ruchy coraz bardziej irytują Bąkiewicza, który idzie w krok w krok za nim. W końcu obaj dostrzegają znajomą postać niewysokiej, drobnej brunetki. Młoda kobieta siedząc za biurkiem z uwagą studiuje stosy papierów. Słysząc kroki podnosi wzrok i napotykając stalowe tęczówki siatkarza nawet nie próbuje ukryć zdziwienia.
- Marcin? Cześć, co ty tu robisz?
- Cześć Blanka.
Brunet uśmiechając się delikatnie pod nosem ostrożnie podchodzi bliżej dziewczyny.
- Coś się stało?
- Nie, a w sumie chyba tak. – Możdżonek wyciąga dłoń w jej kierunku – To chyba twoje, prawda?
Widząc znajomą biżuterię na twarzy Blanki pojawia się uśmiech, który Michał tak bardzo kocha. W jej policzkach ujawniają się niewielkie wgłębienia, które dodają jej niesamowitego uroku.
- Już myślałam, że nigdy jej nie znajdę.
- Musiała ci się ześlizgnąć z nadgarstka podczas naszego ostatniego spotkania. Kiedy ją znalazłem ciebie już nie było, więc pomyślałem, że wezmę ją i oddam właścicielce.
Dziewczyna ostrożnie bierze bransoletkę w swoje smukłe dłonie i niemal z czcią gładzi palcami niewielkie, zielone kamyczki.
- Dziękuje, ale skąd wiedziałeś gdzie mnie szukać?
- Ma się swoje sposoby. – lekkość z jakim wypowiada zdanie dziwi nie tylko Bąkiewicza, ale również i samego Marcina
- Dostałam ją od Michała. – cień smutku wkrada się na jej zmęczoną twarz
Przez chwilę pomiędzy nimi trwa niczym niezmącona cisza, dopiero po kilkunastu dłuższych sekundach Możdżonek decyduje się na zerwanie tego niezręcznego milczenia.
- Wiesz Blanka, może masz ochotę na jakąś kawę?
Brunetka dyskretnie spogląda na zegarek stojący na biurku.
- Kończę o 17.30, przyjdziesz po mnie?
- Z przyjemnością.
Bąkiewicz z uśmiechem obserwuje jak z przyjaciela schodzi całe „ciśnienie” i teraz już z całkowitą swobodą ustala z młodą kobietą szczegóły ich wieczornego spotkania...

***

Witam. Wiem, wiem zawaliłam. Na początku miałam sesje, potem nie miałam całkowicie czasu, potem Onet sobie coś ubzdurał i suma sumarów jestem tak późno. Jak już o Onecie mowa to chciałabym zakomunikować, że powyższy odcinek jest ostatnim, który pojawi się na tym właśnie portalu. Najbliższe dni spędzę na przenoszeniu wszystkich blogów ( które pisze, współpiszę, pisałam czy współpisałam ) na inny portal i dopiero kiedy wszystko będzie na swoim miejscu wrócę z pisaniem na „dobre”.

Jakoś wybitnie ciężko pisało mi się to co wyżej, chyba jednak ten pomysł mnie trochę przerósł. Od razu przypominam, ze tekst pisany kursywą jest narracją Michała. Ale teraz już Was nie zanudzam, do zobaczenia za jakiś czas miejmy nadzieje.